توی ماشین نشسته بود و روبرو رو نگاه می کرد! تمام حرفهای پسر مثله مته داشت مغزشو سوراخ می کرد اما نه حرف می زد نه نگاهش می کرد عصبانی بود عصبانی تر از اونکه بتونی کلامی بگه...

پسرک یهو با صدایی بلندتر از داد زدنهاش تا اون لحظه گفت : با تو دارم حرف می زنم چرا جواب نمی دی؟؟؟!!!

دخترک به وضوح عصبانیت رو تو چهره اش می دید ... فکش به هم فشار می آورد ... دستاش رو مشت کرد ... تمامه توانشو یک جا جمع کرد... در ماشین رو باز کرد و در مقابل چشمان مبهوت پسرک پیاده شد!!

هنوز صدای فریاد پسر رو می شنید صدایی که ازش می پرسید کجا داره می ره! چه سواله احمقانه ای! خودش هم نمی دونست فقط فرار بود انگار ... خنکی هوایی که توی صورتش می خورد بود یا خارج شدن از اون فضا حس کرد فشاری که روش بود کم شد!

زیر لب شروع کرد با خودش حر زدن تند تند راه می رفت و نمی دونست پسرک چی شد و براش هم مهم نبود ... توی تمام جملات زیر لبیش یکی از همه واضح تر بود ... دیگه بر نمی گردم... نمی دونست چند قدم رفته بود پسرک سر راهش سبز شد ... با یه عصبانیت ساختگی گفت: بیا بشین تو ماشین معلوم نیست این وقت شب سرشو انداخته پایین کجا داره می ره! معلوم بود عصبانی نیست شاید کمی ترسیده بود ... دخترک داشت ترکش می کرد ... شاید واسه همیشه؟!! این دیونه بازی ها از دخترک بعید نبود! دیوونه بازی؟؟‌نه پسرک می دونست تند رفته! پشیمون بود اما چهره عصبانی دخترک دلش رو می لرزوند... اصرار کرد و دست از سرش برنداشت ... دخترک عصبانی بود هنوزو ابداً آروم نشده بود... پسرک می دونست که اگه دخترک گریه کنه همه چیز دوباره  آروم می شه ... اما... شروع کرد به حرفهایی رو زدن که می دونست در شرایط عادی اشک دخترک رو در میاره ... اما خبری نبود... با خودش می گفت ای کاش گریه کنه! ای کاش گریه کنه ... پشیمون بود خیلی زیاد ... دخترک رو به مرزی رسونده بود که تا حالا ندیده بود... حرف زد و زد و دخترک داد زد و زد ... یک لحظه برقی توی چشمه دخترک دید... نفس راحتی کشید و به هوا شروع کرد به نوازشش...

باز هم آسمان ابری آبی شد.......